Birgit over haar moedergevoel: “De navelstreng mocht dan wel doorgeknipt zijn, maar ineens waren we weer zó verbonden: dit is de blauwdruk van mijn baby”
In Mom Life with B. neemt Birgit (26) je mee in het leven van een jonge moeder. Op 25 oktober zijn zij en haar vriend D. de trotse ouders geworden van Loua Mae. Daarnaast is ze bonusmoeder van twee pubers van 11 en 14 jaar. Lees mee!
Donkere kringen om mijn ogen, haren in een klitterige knot op mij hoofd. Mijn tepels voelen alsof iemand met een schuurpapiertje eroverheen heeft gewreven en als ik op sta lijkt het alsof er een betonblok tussen mijn benen hangt. Mijn baby ligt huilend in mijn armen en ik weet even niet zo goed wat ze nu wil. Het is een soort radeloosheid die ik nog nooit eerder in mijn leven heb gevoeld.
Na een pittige kraamweek van 10 dagen nam mijn moeder (al 21 jaar werkzaam als kraamverzorgster) afscheid van ons en zei: “Het komt wel goed. Vertrouw gewoon op je moedergevoel.” Nu moest ik het ineens zelf doen.
Ik wist zodra ik haar zag dat ik met iedere vezel in mijn lichaam van haar hield. Ik wist ook dat ik er alles aan zou doen om dit kleine meisje te beschermen. Ik voedde haar, verschoonde haar, deed haar in bad en lag uren huid-op-huid met haar. Maar toch miste er iets. Iets groots en essentieels. Mijn moedergevoel, dat échte oerinstinct, leek te ontbreken. Deed ik iets verkeerd?
Mijn moeder had wat handvatten meegegeven uit de Dunstan Babytaal. “Nèèèh” is honger, “eairh” (een persend geluidje, vaak in combinatie met trappelende beentjes) is buikkrampjes en “owh” (een gapend geluid) betekent moe. Bij ieder huiltje en probeerde ik mijn zintuigen open te zetten en leerde ik mijn baby steeds beter kennen.
“En toen kwam het ineens. Het moederschap had mijn hele zijn overgenomen.”
Wat ik tijdens mijn zwangerschap al dacht, leek precies te kloppen. Als ik contact maakte met het baby'tje in mijn buik voelde ik aan alles hoe haar karakter zou zijn. Uit de manier waarop ze bewoog en reageerde wist ik gewoon dat daar binnen een grappig meisje zat met veel pit. En zo leerde ik Loua langzaam kennen. Een vrolijk meisje dat makkelijk meebeweegt, maar zich ook laat horen als het nodig is.
“Maar toch miste er iets. Iets groots en essentieels. Mijn moedergevoel, dat échte oerinstinct, leek te ontbreken. Deed ik iets verkeerd?“
En toen kwam het ineens. Het moederschap had mijn hele zijn overgenomen. Ineens voelde ik precies aan waar mijn baby behoefte aan had. Ik hoefde niet meer mijn oren te spitsen of haar met grote vraagtekens aan te kijken, op zoek naar duidelijke hints. De tijd was rijp, ik had haar leren kennen en zij mij. De navelstreng mocht dan wel doorgeknipt zijn, maar ineens waren we weer zó verbonden. Dit is de blauwdruk van mijn baby.
Alles wat ik nu nog hoef te doen is luisteren naar mijn onderbuikgevoel. Hoe weinig ik ook soms van mijn baby lijk te snappen en hoe overweldigend de behoeftes van je kindje ook kunnen zijn. Ook al lijkt het soms tegen alle 'regels' van het moderne leven (denk aan: hele dagen huid-op-huid of samen slapen) in te gaan. Dat oeroude instinct is mijn kompas en als ik daar naar luister, weet ik het zeker: een moeder heeft áltijd gelijk.
